Φόροι, Παιδεία και Κοινή Λογική

• 
  
  
  
  
  
  Εν όψει των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, ιδού μερικές πρώτες σκέψεις για ένα ξεκόλλημα από το τέλμα:
  Χαμηλότερη φορολόγηση για μικρές επιχειρήσεις (μικρές σε αριθμό ατόμων, όχι σε τζίρο) έτσι ώστε κατ’ αρχήν να πληρώνονται οι έστω και λίγοι φόροι. Η χαμηλή φορολόγηση εξ’ άλλου είναι σε αντιστοιχία με τις κάκιστες υπηρεσίες του δημόσιου τομέα και είναι δικαίωμα όλων μας να μην πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλα μας για ανύπαρκτη εξυπηρέτηση και συντήρηση ενός γιγαντιαίου στρατού κακότροπων, διεφθαρμένων και αργόσχολων δημόσιων υπαλλήλων και των πολιτικών τους πατρόνων.
• Επιβράβευση των έντιμων φορολογούμενων. Όχι με φοροαπαλλαγές αλλά έμπρακτα (ας ξεκινήσουμε από το σταμάτημα των φορολογικών ελέγχων). Δεν μπορεί ο μεγαλογιατρός που δηλώνει ετήσιο εισόδημα 10000 ευρώ να την γλιτώνει με μια αστεία περαίωση ενώ όποιος ελεύθερος επαγγελματίας δηλώνει τα πραγματικά του εισοδήματα να δέχεται τηλεφώνημα και κάλεσμα στην Δ.Ο.Υ για τα περαιτέρω.
• Το ίδιο χαζό είναι να διακυρήσσονται συνεχώς νέοι φόροι για υψηλά εισοδήματα από εργασία. Είναι σαν να σε προκαλούν να φοροδιαφύγεις ή να εργάζεσαι όσο λιγότερο μπορείς. Αντιθέτως, θα έπρεπε να διαχωριστεί εντελώς το εισόδημα από εργασία από το εισόδημα από ενοίκια ή τόκους καταθέσεων. Όσο αντέχεις και δουλεύεις, αυξάνεις το εισόδημα σου και το ΑΕΠ της χώρας, αντίθετα όσοι εισπράττουν απλώς νοίκια, δεν συντελούν και σημαντικά στο σύγχρονο γίγνεσθαι.
• Περαιτέρω ενίσχυση των φορέων προστασίας του καταναλωτή. Είμαστε η χώρα με την χαμηλότερη καταναλωτική συνείδηση στην Ευρώπη. Ταυτόχρονη ενίσχυση των φορέων προστασίας του πολίτη. Σε αυτό το πλαίσιο, δωρεάν «κατέβασμα» από το Διαδίκτυο όλων των ΦΕΚ. Πρέπει να ματώσεις οικονομικά ως πολίτης για μια στοιχειώδη νομική βιβλιοθήκη, πόσο μάλλον αν στερείσαι πόρων.
• Ενίσχυση του κύρους και των πόρων της κρατικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης. Στην Γαλλία που ως και σήμερα αποτελεί πρότυπο για τον κεντροαριστερό χώρο, η Δημόσια Διοίκηση στηρίζεται σε στελέχη που έχουν αποφοιτήσει από υπερπανεπιστήμια στα οποία είναι δύσκολο να εισαχθείς και ακόμη δυσκολότερο να αποφοιτήσεις. Πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει το διαλυμένο κράτος μας είναι με στελέχωση καταρτισμένων επιστημόνων, με υψηλή αίσθηση καθήκοντος και αξιοπρέπειας και φυσικά, μεγάλες απολαβές, συναρτώμενες από το παραχθέν έργο. Η δυσκολία του monitoring της παραγωγικότητας μιας τέτοιας κάστας δημοσίων υπαλλήλων λύνεται μερικώς από τμηματική αξιολόγηση από διαφορετικά third parties που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και προφανώς, δύσκολα αλληλοεπηρεάζονται. Αν επιτευχθεί μια ελάχιστη αξιοκρατία, στην συνέχεια η δομή θα πρέπει να γίνει δύσκαμπτη, με διαχωρισμό κράτους – κυβέρνησης και κατάργηση της θέσης του συμβούλου.
• Σε αυτά τα πλαίσια, θα μπορούσαν να αξιολογηθούν τα υπάρχοντα κρατικά Πανεπιστήμια που ούτως ή άλλως έχουν άτυπα αξιολογηθεί από τις βαθμολογικές βάσεις των υποψηφίων φοιτητών. Δεν είναι όλα τα Ανώτατα Ιδρύματα το ίδιο αποτελεσματικά στην μετάδοση της γνώσης. Ταυτόχρονα:
  o Μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών στα πλέον «πορώδη» τμήματα Σχολών. Περισσότεροι μορφωμένοι πολίτες σημαίνει λιγότεροι χειραγωγούμενοι πολίτες.
  o Μικρότερος αριθμός εισακτέων αντίστοιχα στα τμήματα παραγωγής γνώσης σχετικής με νόμο, υγεία και ασφάλεια (Ιατρική, Πολυτεχνείο, Νομική). Προστασία του κύρους του πτυχίου/ διπλώματος αυτών των σχολών και αντιστοίχηση του αριθμού των αποφοίτων με τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.
• Κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μερικής φοίτησης (part-time) στα αστικά κέντρα και τις ακριτικές περιοχές, που να μην αποδίδουν επαγγελματικά δικαιώματα, έτσι ώστε ο απόφοιτος να μην νιώθει αργότερα ότι ετεροαπασχολείται και να προβάλει συνεχώς διεκδικήσεις που υποδαυλίζονται από τους συνήθεις ύποπτους. Σε τέτοια τμήματα κατά την γνώμη μου θα μπορούσε ο σπουδαστής να διδάσκεται Φιλοσοφία, Πολιτικές Επιστήμες, Αγωγή του Πολίτη, Ιστορία και Ιστορία της Τέχνης, Εικαστικά, Βιολογία, Μικροοικονομική και μία ή δύο ευρωπαϊκές γλώσσες. Η μορφή θα μπορούσε να προσιδιάζει στα κολλέγια γενικής μόρφωσης των ΗΠΑ. Σε τέτοια ιδρύματα θα μπορούσαν να εισαχθούν όλοι οι υποψήφιοι. Θα προτιμούσα έναν μικροεπιχειρηματία / ταξιτζή κοινωνό του Πλάτωνα και γνώστη αγγλικών, από αυτό που σήμερα κυκλοφορεί στις πιάτσες.
• Η επιβράβευση των άριστων φοιτητών θα μπορούσε να γίνει με την εισαγωγή τους για μεταπτυχιακά σε εντόπιες Σχολές κύρους, κρατικές ή μη κερδοσκοπικές ιδιωτικές. Γιατί να χρειάζεται ο αριστούχος να μεταναστεύει σε λοιπή Ευρώπη και ΗΠΑ και να κάνει μεταπτυχιακά σε MIT, LSE και INSEAD για να θεωρείται αυθεντία όταν επιστρέψει και αν επιστρέψει; Θεωρείται ή όχι το μεταπτυχιακό στο ALBA γερό «χαρτί» από την αγορά; Δεν γνωρίζω αν καν έχουν νομιμοποιηθεί ακόμη οι υπάρχουσες μεταπτυχιακές σπουδές στα ελληνικά κρατικά Πανεπιστήμια σε επίπεδο MSc (τυπικά αυτό ίσχυε μόνο για τους διδακτορικούς τίτλους σπουδών). Εν ολίγοις, αντί η Ελλάδα να εισάγει φοιτητές από την Ανατολική Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή μαζί φυσικά με το συνάλλαγμα τους, εξακολουθεί εν έτει 2009 να βλέπει τους άριστους εξ’ ημών να μεταναστεύουν.
• Θητεία στο Πανεπιστήμιο σε όσους αποδεδειγμένα κορυφαίους επιστήμονες διαφεύγουν στο εξωτερικό υπό τον φόβο -ασχέτως αν είναι αδικαιολόγητος και ηθικά απαράδεκτος- της στράτευσης. Βεβαίως όπως πάμε σε λίγο θα καταργηθεί ο στρατός ή και η χώρα.
• Ίδρυση μη κερδοσκοπικών Ιδρυμάτων που να χορηγούν πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών. Θα λειτουργούν με δίδακτρα και υποτροφίες κατά τα αγγλοσαξωνικά πρότυπα, αυτά τα οποία καλά γνωρίζουν εκ των έσω οι ουκ ολίγοι ιδιοτελείς υποκριτές, θιασώτες του αποκλειστικά κρατικού πανεπιστημίου. Ούτως ή άλλως, και τώρα μπορείς να αποφοιτήσεις από το Deree, το πτυχίο του οποίου αναγνωρίζεται από σχολές όπως το London School of Economics, την αξιοπιστία του οποίου ουδείς αμφισβητεί, και κατόπιν της σχετικής οικονομικής αιμοραγίας προσωπικής και εθνικής, να γυρίσεις με ένα PhD του LSE στις αποσκευές σου. Τέτοια ιδρύματα θα μπορούσαν επιπροσθέτως να απορροφήσουν πολύ μεγάλο αριθμό ξενιτεμένων ελλήνων διδακτόρων και καθηγητών που δρέπουν δάφνες στο εξωτερικό. Τα δε κρατικά Ιδρύματα πιθανόν να αποδύκνειαν στην πράξη, μέσω σύγκρισης έρευνας και επιπέδου αποφοίτων το συγκριτικό τους πλεονέκτημα (όπως έχει συμβεί στην Γερμανία).
• Πλήρης ανεξαρτητοποίηση της βασικής έρευνας από την αγορά και την παραγωγή αγαθών, στις θετικές και ανθρωπιστικές επιστήμες. Καμμία μεγάλη ανακάλυψη στην Φυσική ή την Βιολογία δεν θα είχε γίνει αν οι ερευνητές καταπιανόντουσαν με τα τετριμμένα.
• Αντίστροφα, εφαρμοσμένη έρευνα πάντα σε συνεργασία με τους επαγγελματικούς φορείς (επιμελητήρια) και την αγορά (δημόσιες υπηρεσίες, εταιρείες). Δεν μπορεί το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο να παράγει μηχανικούς με άριστο μαθηματικό οπλοστάσιο που να κοιτούν ένα ρελέ με δέος._Κ.Π.